Resumen
"Lonxe aínda da plenitude do gran Soño cómpre escoitar o rumor do imposible". Revisitando con estas palabras o sempre suxestivo pensamento de Rimbaud, comenza o texto asinado por Xavier Seoane e Antón Patiño, Hai suficiente infinito, unha fermosa e profunda reflexión arredor do problema da creación artística no mundo actual. Dende unha óptica postmoderna a pluma destes autores fía un longo percorrido de desexos, inquedanzas e intencións que, ó xeito dun Manifesto, apostan por un entendemento da creación como radical acto de liberdade, unha capacidade de acadar o máis aló do imposible, a utopía nun tempo confuso, fragmentario e alienante. Partindo desta premisa o texto proclama o feito creativo, en toda a súa nudez e intensidade, como "unha viaxe ás marxes da conciencia", un iniciático camiño cara un futuro imperfecto onde reina a mestizaxe, a recuperación da sensualidade e da cartografía do corpo e un ámbito para a demasía fronte á racionalidade, para a natureza fronte á máquina, para as sombras, as crebas e as transgresións fronte á ortodoxia dun discurso politicamente correcto. Co fluír da súa linguaxe poética Hai suficiente infinito asume a recuperación das orixes como xeratriz da arte, sen que isto impida salvagardar con vehemencia a pluralidade da creación, a dinámica interactiva da cultura fronte aos localismos e os falsos signos de identidade.<
