Resumen
No silencio da noite démonos a man e despedímonos. Don Anxel retívoma unha miga sen deixar de fitarme os ollos. Parecía querer dicir algo que, á vez, lle custaba moito pronunciar. -Non sei de onde vén nin quen é vostede en realidade, amigo Mendiño. Pero teña por seguro que se Rosiña, a Rosiña do meu conto, me tivese escrito unha carta, eu tería respondido a esa chamada sen dílacións. De feíto, creo telo feíto xa.<
