Resumen
Os sete contos que forman parte de A casa de Adara están unidos, como xa fixera hai vinte anos na súa primeira entrega narrativa Mementos de vida polo fío sutil da rememoración de diversos episodios vitais, da evocación da infancia, da memoria, da vida. Para Conde necesitamos que nos transmitan oralmente historias individualizadas, que nos conformen a nosa memoria colectiva e imprescindible, a identidade propia. Sete contos, que son outras tantas historias de vida, dun río que flúe e que nos leva: a dun señorito de posguerra que viaxa a consolar ó seu sobriño neto; a dun mariño á procura dun dentista nun porto lonxano; a dun bancario bulímico; a dun psiquiatra falsificador; a dun marido aburrido que padece de proído testicular; a dun cubano na busca das súas raíces na csa petrucial galega. Conde confesa que nestes contos hai desprazamentos varios e imaxinacións diversas, porque vivir é iso: soñarse a si mesmo, sabendo que a realidade existe porque nós existimos. Literatura, pois, para redimirnos da vida.<
